حوزه علمیه نرجس خاتون (س) شهریار

خودبزرگ بین ها چرا خودشیفته می شوند

خودبزرگ‌بینی یا خودشیفتگی نوعی اختلال است که با احساس عمیق اهمیت به خود و تصور بی‌نظیر بودن مشخص می‌شود. خودبزرگ‌بین‌ها خودشان را آدم‌های خاصی می‌پندارند و انتظار دارند به‌طور خاصی با آنها رفتار شود…

تحمل انتقاد برایشان سخت است و در مقابل انتقاد، خشمگین می‌شوند و منتقد را به نادانی و حماقت متهم می‌کنند. خود را قوی، مشهور و بسیار دانا قلمداد کرده و انتظار اطاعت و پیروی دیگران را دارند و از آنجا که بزرگ‌بینی آنها در تضاد با واقعیت است، روابط اجتماعی‌شان شکننده است و مسایل بین‌فردی، شغلی و فقدان‌های زیادی دارند که با رفتارخود، آنها را به وجود می‌آورند، در حالی که هیچ بینش و آگاهی‌ای نسبت به آنها ندارند.

روان‌پزشکان می‌گویند وجود ۵ علامت از بین علایم زیر برای تشخیص خودشیفتگی ضروری است:

▪ فرد احساس خودبزرگ‌بینی مبنی بر مهم بودن خود دارد. مثلا در دستاوردها و استعدادهای خود مبالغه می‌کند.

▪ فرد همیشه احساس موفقیت، قدرت، زیبایی و عشق به خود دارد.

▪ معتقد است فردی استثنایی و خاص است و فقط افراد (یا نهادهای) خاص می‌توانند او را بفهمند یا با او نشست و برخاست داشته باشند.

▪ احساس برتری یا شایستگی دارد. یعنی انتظارهای غیرمنطقی برای مدارای خاص و مطلوب یا موافقت حتمی با توقع‌های خود دارد.

▪ در روابط بین‌فردی استثمارگر است. یعنی برای رسیدن به اهداف خود از دیگران بهره‌کشی می‌کند.

▪ فاقد حس همدلی است. نسبت به شناخت و همانندسازی با احساس‌های دیگران تمایلی ندارد و فقط به مشکلات خود فکر می‌کند.

▪ همیشه معتقد است دیگران به او حسودی می‌کنند.

▪ رفتارهای خودخواهانه و پرنخوت نشان می‌دهد.

خودشیفته‌ها را در یک تقسیم‌بندی می‌توان به گروه‌های زیر تقسیم کرد:

۱) خودشیفته نخبه‌گرا: این عده احساس افتخار و قدرت می‌کنند و تمایل دارند مقام و موفقیت‌های خود را به رخ دیگران بکشند. نخبه‌گرا معمولا در حال ترقی است و شدیدا به ارتقای درجه خود مشغول است.

۲) خودشیفته عاشق‌پیشه: تمایل دارد اغواگر باشد، با این حال از صمیمیت واقعی اجتناب می‌کند. این‌گونه افراد خیلی دوست دارند افراد ساده لوح و از لحاظ هیجانی نیازمند را وسوسه کنند و آنها را طوری به بازی بگیرند که به طور فریبنده‌ای نشان دهند دوست دارند با آنها رابطه نزدیکی داشته باشند، با این حال تنها علاقه واقعی آنها این است که به‌طور موقت از دیگران بهره‌کشی کنند.

۳) خودشیفته‌های غیراخلاقی: این دسته بی‌وجدان، فریبکار، خودپسند و استثمارگرند. حتی وقتی معلوم می‌شود آنها به خاطر انجام دادن رفتار غیرقانونی گناهکار هستند، نگرش بی‌اعتنایی دارند و به گونه‌ای عمل می‌کنند که انگار قربانی را باید به‌خاطر بی‌توجهی به آنچه روی داده است، سرزنش کرد!

۴) خودشیفته‌های جبرانی: این گروه منفی‌گرا و لجبازند و می‌خواهند احساس‌های عمیق حقارت‌شان را خنثی کنند در نتیجه می‌کوشند خود را برتر و استثنایی جلوه دهند.

۵) خودشیفته‌های بزرگ‌تر: گاهی اجتماع باعث می‌شود که افراد به‌صورت کاذب دچار اعتمادبه‌نفس شوند یعنی بله‌قربان‌گویی‌ها و تعریف و تمجید بیش از اندازه و بها دادن‌های بی‌مورد که به‌صورت ریاکارانه و چاپلوسانه است، می‌تواند بستری شود برای اینکه افراد تصور کنند نسبت به دیگران برتری دارند. کم‌کم فرد باورش می‌شود که من آدم مهمی هستم، من زیباترین هستم و بهترینم، در حالی که حتی شاید افرادی که این جمله‌ها را به فرد می‌گویند اصلا اعتقاد واقعی به این تعریف و تمجید‌ها نداشته باشند. این افراد حس می‌کنند که برتر از دیگران هستند و تحمل انتقاد ندارند. اگر کسی از آنها انتقاد کند، ممکن است واکنش‌های پرخاشگری نشان ‌دهند یا بی‌اعتنایی ‌کنند. آنها برای حرف دیگران ارزشی قایل نیستند و فقط مسایل و مشکل‌های خودشان را مهم می‌دانند. این افراد در روابط بین‌فردی دچار اشکال می‌شوند و به‌تدریج از سوی دیگران طرد می‌شوند.

کم‌کم مشکل‌های بین‌فردی و شغلی برایشان ایجاد شده و احساس همدلی‌شان با دیگران از دست می‌رود و به مرور دچار افسردگی شده و اعتماد به نفس خود را از دست می‌دهند. آنها از بیرون بزرگ هستند اما از درون تو خالی هستند. همین مساله باعث می‌شود در بعضی موارد به سمت موادمخدر و مشروبات الکلی گرایش پیدا کنند.

نمی دانم برایتان اتفاق افتاده ،از کسی خواسته اید که اجازه دهد یک گفتگوی خصوصی را با دیگری انجام دهید ، اما بعد از انجام مکالمه متوجه شده اید طرف پشت درب مشغول شنیدن بوده است ؟ یا بعضی که عادت دارند، علاوه بر شنیدن با نگاه کردن دیگران را رصد کنند!

▪️قرآن، تجسّس را عملی زشت و ناروا دانسته و از آن نهی‌کرده است:«…‌ولاتجسّسوا…». حجرات:12.
▪️یکی از مصادیق تجسّس، دزدیده گوش‌دادن به سخن دیگران دانسته شده‌است.الجامع لاحکام القرآن، ج۱۶، ص۳۳۴.
▪️ما در برابر امکانات دریافتی مسئول هستیم و روزی جوابگو !
«إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْؤُولًا »اسرا:36

❓چرا این کوتاهی صورت می گیرد ؟
اگر الگوی ذهنی من این باشد که :
➖باید تحقیق کنم و بدانم که این دو نفر چه با هم می گویند ؟
➖باید زیرک باشم و دوست و دشمنم را بشناسم !
➖ بایداز عیوب و اسرار افراد آگاهی پیدا کنم .
➖بچه های من نباید ساده باشند وقتی دونفر از مادریا پدرشان غیبتی می کند باید گوش دهند و به خوبی انتقال دهند ! و…
◾️اما ! بعضی در هیچ شرایطی راضی به شنود گفتگوی دو نفر با یکدیگر نمی شوند !؛ حتی اگر در آن منفعت خود را ببیند! بلکه محل را ترک می کند تا آرامش و امنیت کلامی دیگران مخدوش نشود. این آدم ها کلا اهل مچ گیری نیستند ،رسوایی و زیان شخصیتی دیگران را نمی خواهند ! با بزرگواری می گذرند ،نادیده می گیرند و گمان بد نمی زنند! بلکه آبرو ،حریم خصوصی دیگران و اخلاق اسلامی را رعایت می کنند .

امام صادق علیه السلام فرموده اند : اگر کسی به سخن گروهی بدون رضایت آنها گوش دهد در روز قیامت در دو گوش وی سرب داغ ریخته می‌شود. نورالثقلین، ج‌۵، ص‌۹۳.

امام صادق علیه السلام:

خداوند به یکی از پیامبران وحی کرد که به مومنان بگو

که در لباس ، خوراک و آداب و رسوم ، دشمنان خدا را سرمشق قرار ندهید

که اگر چنین کنید شما هم مثل آنان دشمنان خدا محسوب می گردید. 

بهشت جوانان صفحه 477 ، وسائل الشیعه جلد 3 صفحه 279

باغبان برای اینکه به محصول مورد نظر خود برسد، باید شناخت درستی روی بذرها و شرایط خاص رشد هرکدام داشته باشد.

بداند که هر بذر باید در چه خاکی قرار گیرد، چقدر آب و آفتاب نیاز دارد و در چه شرایط آب و هوایی رشد می‌کند.

در مرحلۀ بعد، باغبان باید آنچه را کاشته است، از آسیب‌ها و آفات حفظ کند. برای این منظور، درخت را سمپاشی

و خاک را از علف‌های هرز پاک می‌کند. در این صورت است که بذر به کمال خود یعنی میوه دادن می‌رسد.

مربّی هم مثل باغبان است که باید در درجۀ اول، شناخت درستی به انسان و استعدادهای کسی که می‌خواهد

او را تربیت کند، داشته باشد و بداند چگونه می‌تواند این استعدادها را پرورش دهد.

در مرحلۀ بعد، وظیفۀ او آفت‌زدایی است تا نقص‌ها و ویژگی‌های اخلاقی منفی را از شخصیت متربّی بزداید

در این صورت می‌تواند او را در مسیر رسیدن به کمال انسانی سوق دهد.

خدا کند که جوانان زحقّ جدا نشوند

به صحبت بد و بدخواه مبتلا نشوند

سر عقيده خود پاى فشارند چو کوه

بسان کاه زهر باد جابجا نشوند

آداب خوردن غذا خوردن از منظر طب سنتی

یک کارشناس طب سنتی گفت: اگر پس از غذا دست را نشوئید، ذرات غذا بعد از مدتی، تغییر ماهیت داده و ممکن است موادی آزاد شود که وارد پوست، چشم یا دهان شوند؛ همچنین فوت کردن غذاهای داغ موجب دمیدن گازهای خروجی ریه (CO۲ و گازهای دفعی) به غذا می‌شود.
،سید جواد علوی درباره آداب غذا خوردن اظهار داشت: خوردنی و نوشیدنی داغ را با فوت کردن سرد نکنید، این کار هم از نظر دمیدن گازهای خروجی ریه (CO2 و گازهای دفعی) به غذا مضر است و هم فقط ظاهر آن را خنک می‌کند ولی باطن غذا داغ است.

به گفته وی در تعداد وعده های غذایی گرسنه بودن مهمتر از هر چیزی است. پس اگر در وعده صبحانه غذای سنگینی مثل کله پاچه خورده می‌شود، لازم نیست حتماً وعده ناهار میل شود در حالی‌که بدن احتیاجی به غذای جدید ندارد.

این کارشناس طب سنتی ادامه داد: در سنت نبوی آمده است, هنگام صرف غذا حتی الامکان کفش‌ها را در بیاوریم.

آداب خوردن غذا

علوی افزود: از آداب غذا خوردن می‌توان به چشیدن نمک یا سرکه قبل و بعد از غذا و اینکه غذای سبک اول خورده شود, همچنین در یک وعده غذایی، چند نوع غذا خورده نشود و غذا خوردن بیش از حد طول نکشد.

وی اضافه کرد: غذایی که چند روز بعد از پخت و نگهداری در یخچال مورد مصرف قرار می‌گیرد، هضمش سخت تر بوده و هر چه مدت زمان ماندن بیشتر باشد، درجه لطافت غذا کاسته می‌شود.

این کارشناس طب سنتی عنوان کرد: همچنین اگر پس از غذا دست را نشوئید، ذرات غذا بعد از مدتی، تغییر ماهیت داده و ممکن است موادی آزاد شود که وارد پوست، چشم یا دهان شده و باعث بروز عوارض و بیماری‌های دیگر شود.
منبع: تسنیم

«مفهوم سبک زندگی» (life style) از زمره مفاهیمی است که در حوزه جامعه‌شناسی و مطالعات فرهنگی برای بیان پاره‌ای واقعیت‌های فرهنگی آن را مطرح و به کار می‌برند. امروزه ابزارهای تکنولوژیک، فاصله ها را بسیار به یکدیگر نزدیک کرده است و عملا دنیا تبدیل به دهکده ای کوچک شده است که در این میان قدرت های برتر با رویکردها، با سیاست ها و با کمک ابزارهای مختلف در جهت تبلیغ و اشاعه فرهنگ و اندیشه های خود تلاش می کنند.

در این میان آن فرهنگ های که از پیشنه غنی برخوردار نباشند و یا صاحبان آن فرهنگ هایی که از فرهنگ خود بیگانه باشند، بیشترین خطر متوجه آنها خواهد بود. جامعه اسلامی ایران از یک پشتوانه فرهنگی غنی برخوردار است. از اینرو نیازی برای پذیرش فرهنگ بیگانه ندارد. لذا بر اساس چنین نگاهی است که مسئولین نظام در راس همه آنها، مقام معظم رهبری در راستای تمدن سازی و یا تمدن نوین اسلامی، مقوله سبک زندگی اسلامی را نیز مطرح کرده اند.

ایشان فرمودند: «یکی از ابعاد پیشرفت با مفهوم اسلامی عبارت است از سبک زندگی کردن، رفتار اجتماعی، شیوه‌ی زیستن – اینها عبارهٌ اخرای یکدیگر است…بخش حقیقی، آن چیزهایی است که متن زندگی ما را تشکیل می دهد؛ که همان سبک زندگی است که عرض کردیم. این، بخش حقیقی و اصلی تمدن است؛ مثل مسأله ی خانواده، سبک ازدواج، نوع مسکن، نوع لباس، الگوی مصرف، نوع خوراک، نوع آشپزی، تفریحات، مسأله ی خط، مسأله ی زبان، ‌ کسب و کار، رفتار ما در محل کار، رفتار ما در دانشگاه، رفتار ما در مدرسه، رفتار ما در فعالیت سیاسی، رفتار ما در ورزش، رفتار ما در رسانه‌ای که در اختیار ماست، رفتار ما با پدر و مادر، رفتار ما با همسر، رفتار ما با فرزند، رفتار ما با رئیس، رفتار ما با مرئوس، رفتار ما با پلیس، رفتار ما با مأمور دولت، سفرهای ما، نظافت و طهارت ما، رفتار ما با دوست، رفتار ما با دشمن، رفتار ما با بیگانه؛ این ها آن بخش های اصلی تمدن است، که متن زندگی انسان است.»( بیانات مقام معظم رهبری در دیدار با جوانان استان خراسان شمالی، ۲۳ / ۷ / ۱۳۹۱)

سبک زندگی اسلامی از جمله مفاهیمی است که در صورتی که بتوانیم آن را در جامعه اسلامی خود احیا و پیاده سازی کنیم، بی گمان در مسیر دینی حرکت کرده ایم و توانسته با این اقدام خود،دین را یاری کنیم. یاری کردن دین همیشه به جهاد نیست. به سبک اسلامی زندگی کردن نیز حمایت از دین و اجرای دین است. در حقیقت وقتی سبک زندگی اسلامی داشته باشیم همه خواسته های اسلام نیز اجرا می گردد. حال ببینیم سبک زندگی اسلامی چیست و چه تعریفی می توانیم از این مفهوم ارائه بدهیم:

«سبک زندگی که شامل مجموعه رفتارها و الگوهای کنش‌ هر فرد که معطوف به ابعاد هنجاری و معنایی زندگی اجتماعی میباشد اطلاق می‌شود و نشان‌دهنده کم و کیف نظام باورها و کنش‌های فرد است». به عبارتی سبک زندگی بر ماهیت و محتوای خاص تعاملات و کنش‌های اشخاص در هر جامعه دلالت دارد و مبین اغراض، نیات، معانی و تفاسیر فرد در جریان عمل روزمره و زندگی روزانه است. سبک زندگی پایه و اساس فهم شرایط فرهنگی موجود و تحولات پیش رو در این حوزه تلقی می‌شود و نشان می‌دهد که در بطن ارزش‌های موجود در خرده‌نظام فرهنگی چه می‌­گذرد. در واقع با به‌کارگیری مفهوم سبک زندگی و تعمق در آن می‌توان از هنجارهای پنهان در اذهان، باورها و رفتارهای مردم یک جامعه، سر درآورد و از جهت‌گیری‌ها و الگوهای موجود یا در حال شکل‌گیری، تفسیر واقع‌بینانه‌ای اریه کرد.

بر این اساس، سبک زندگی، همه ابعاد جزئی زندکی انسان را در بر می گیرد و به همه اعمال و رفتارهای او شکل می دهد. جالب تر از همه این است که سبک زندگی را اگر در تک تک افراد لحاظ کنیم، یک مدل و الگوی ساختاری کامل برای جامعه را شکل می دهد. بر همین اساس در این نوشتار به یکی از چالش های جدی جامعه امروز خودمان می پردازیم که به شدت سبک زندگی اسلامی مردم را تحت تاثیر قرار داده است.

مصرف گرایی یا تجمل گرایی!!!

مصرف گرایی در درون خود مفاهیمی بسیاری را نهفته دارد. در درون این واژه، تجمل گرایی است، استفاده از کالاهای خارجی است. اشتغال برای خارجی ها و بیکاری برای جوانان سرزمین خود است و…

از سویی دیگر تجمل گرایی در دین اسلام و سبک زندگی اسلامی هیچ شان و جایگاهی ندارد و اسلام به شدت با مصرف گرایی همراه با اسراف و تجمل گرایی در هر حالت و شکلی مخالفت می کند. مصرف‌گرایی مشوق یک نظام اجتماعی، اقتصادی است که همواره خریدکالا و خدمات بیشتر را طرح ریزی می کند. این مقوله در اقتصاد عبارت از اتخاذ سیاستها ی اقتصادی برای اشاعه مصرف است.

در طی یک دهه گذشته، سبک زندگی مردم کشورمان در حوزه مصرف گرایی و تجمل گرایی به شدت در حال تهدید می باشد. به گونه ای که این موضوع در سطح کلان اقتصاد ملی را نیز درگیر کرده است. یکی از جریان های موثر بر روی میزان مصرف گرایی رسانه های جمعی هستند. زیرا تبلیغات در رسانه ها به صورت ناهشیارانه و گاهی هوشیارانه فرهنگ مصرف گرایی را تبلیغ می کنند و افراد را به مصرف بیشتر و بیشتر تشویق می کنند. امروز بدون تعارف، رسانه ملی در این حوزه ید طولای پیدا کرده است و در اواسط هر برنامه ای و در حین تبلیغات، فرهنگ مصرف گرایی و تجمل گرایی را به شدت خواسته و یا نخواسته تبلیغ می کنند، حال رسانه ها و شبکه های ماهواره ای که جای خود دارد. شبکه های تلویزیونی با قدرت سمعی و بصری این کار را می کنند و فروشگاه ها نیز همین سبک را کامل می کنند. عامل دیگری که بر مصرف گرایی شدید در جامعه ما دامن می زند، نداشتن امنیت اقتصادی است که بیشتر در کشورهای در حال توسعه دیده می شود. دراین کشورها به علت گرانی های کاذب و احساس فقدان امنیت اقتصادی افراد جامعه به تهیه کالاهایی می پردازند که گاهی اصلا به آن نیاز ندارند و در واقع برای روز مبادا دست به چنین کاری می زنند.

از دیگر عواملی به شدت به مصرف گرایی و تجملگرایی در جامعه اسلامی دامن می زند، وجود یک طبقه مرفه و ثروتمند است. این گروه که با طبقات دیگر جامعه اختلاف طبقاتی بسیاری دارد این خصلت سرمایه داری انها را تنوع طلب بار می اورد و به سوی مصرف گرایی و تجملگرایی گرایش پیدا می کنند.

بنابراین جلوی این نگرش هادر جامعه اسلامی باید گرفته شود چرا که ارکان نظام اسلامی و جامعه اسلامی را تهدید می کند. مصرف گرایی دور از نیاز و تجمل گرایی که با اشرافیت همراه باشد پیامدهای سهمگینی را به همراه خواهد داشت که از جمله می توان به تبدیل شدن ثروت و مصرف به ارزش برتر، نمایش ثروت توسط گروهی در جامعه، شکاف طبقاتی ، احساس محرومیت به این معنا که حتما باید فلان چیز را داشته باشیم چرا که تأثیر نمایش ثروت و تبلیغات باعث احساس نیاز شدید به کالاهای مصرفی می‌شود و همه در پی بدست آوردن کالاهای گوناگون و غیر ضرور هستند.

این مباحث نباید ما را به سوی این مبحث سوق دهد که اسلام با رفاه طلبی مخالفت می کند. هرگز!! اسلام نه تنها با رفاه، امنیت و آرامش انسانها مخالفت نمی کند، بلکه با سبک زندگی درست، زمینه خوب زندگی کردن را آموزش می دهد. در اسلام در هر امری میانه روی پسندیده است و افراط و تفریط مذموم و مورد نکوهش است چنانکه حضرت امیر مؤمنان(ع) می‌فرماید: «روش ما اعتدال و سنت ما رشد است. بر تو باد رعایت اعتدال در فقر و غنا. اتخاذ روش اعتدال، نشانه مروت است. انسان زرنگ کسی است که در تأمین حوائجش اعتدال ورزد و در راه تأمین درخواست‌هایش اجمال ورزد. اعتدال در امور باید مرکب انسان و هدف وی رسیدن به کمال باشد. وقتی خداوند اراده کند که خیری را به عبدش برساند اعتدال را به وی الهام می‌کند.

در سبک زندگی اسلامی، اسراف ناپسند است. اسراف شامل هر چیزی است که از حد خود تجاوز کرده است و این شامل مصرف با تمام ابعاد آن نیز می‌شود. تبذیر از مصادیق اسراف است امیرالمومنین(ع) درباره آن می فرماید: «ان عطاء المال فی غیر حقه تبذیر و اسراف»«خرج کردن نا به جا، به یقین، حیف و میل و اسراف است».

در جمع بندی از مباحث فوق باید گفت که امروز فرهنگ غربی به شدت در جهت مصرف گرایی و تجملگرایی تبلیغ می کند.تبلیغ می کند تا بتواند بازاری برای کالاهای خود پیدا کند و از این طریق بتواند اقتصاد خود را رونق بدهد. این در حالی است که با این اقدام اقتصاد کشورهای اسلامی به شدت ضربه می بیند. بنابراین سبک زندگی اسلامی در مقوله مصرف گرایی و تجمل گرایی اینگونه است که مصرف مان باید بر اساس نیازهایمان و براساس ضرورت هایمان باشد. در مصرف نباید اسراف داشته باشیم. ثروت زیاد ما نباید گروه های از جامعه را به سوی تجمل گرایی سوق دهد بلکه سرمایه ها باید در خدمت جامعه اسلامی به کار گرفته شود. همچنین نباید فراموش کنیم که از آثار شوم تجمل گرایی، غفلت از یاد خداوند است. چنانکه می فرماید:

«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تُلْهِکُمْ أَمْوالُکُمْ وَ لا أَوْلادُکُمْ عَنْ ذِکْرِ اللّهِ وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِکَ فَأُولئِکَ هُمُ الْخاسِرُونَ» (منافقون/ ۹)

ای کسانی که ایمان آورده اید! اموال و فرزندانتان شما را از یاد خدا غافل نکند! و کسانی که چنین کنند، زیان کارانند.

بنابراین وقتی درست مصرف کردن را در زندگی رعایت کنیم، با این عمل درست دین را نیز یاری کرده ایم.

به نقل از زنان خبر

کودک به مانند نهال نو رسی است هر نهالی برای آنکه رشد کند به زمین خاصی ومقدار معینی نور وآب و سایه وآفتاب نیازمند است.هر کودکی نیز تحت شرایط و اوضاع مناسب و با ویژگیهای خاصی رشد می کند هر گاه این زمینه ها فراهم گردد وی همچون نهالی پس از روئیدن به مرحله شکوفایی می رسد مساعدترین محیطی که باید چنین زمینه هایی را برای کوکان فراهم آورد (کانون مقدس خانواده)است پدر ومادر نقش اساسی را به عهده دارند در طول مراحل رشد کودک دغدغه بسیاری از والدین این است که  چگونه می توانند با فرزندانشان را باخدا آشنا سازند دراین راستا راهکارهای عملی جهت این امر مهم ارئه می گردد

۶ تا ۱۰ سالگی
کودکانی که تازه به مدرسه می‌روند، برای محک زدن نظریه های دیگر، شروع به پرسش‌های منطقی درباره خدا می‌کنند. «آیا خدا باعث مرگ می‌شود؟ آیا هر کاری انجام بدهم، خدا می‌فهمد؟» مهم آن است که والدین ضمن پاسخ دادن به این سؤالات، به کودک کمک کنند به خدا اعتقاد صحیحی پیدا کند. گاهی حوادث طبیعی مورد سؤال کودک قرار می‌گیرد، مانند: زلزله، طوفان، بیماری، مرگ، نقص عضو و از این قبیل. اگر کودک بپرسد: «چرا این شخص نابیناست؟» یا از علت مرگ کسی بپرسد، والدین باید مواظب باشند این امور را مستقیماً منتسب به خدا نکنند؛ زیرا کودک از خدا مفهوم ترسناکی در ذهن خود ترسیم می‌کند که افراد را کور یا فلج یا مریض می‌کند و حتی آن‌ها را می‌کشد. در این گونه موارد، بهتر است پاسخ علمی به سؤالات داده شود و به علت‌های طبیعی آن‌ها اشاره شود.

راه دیگر برای برقراری ارتباط شخصی بین بچه های دبستانی و خدا، خواندن داستان‌های مذهبی برای آن‌هاست. آن‌ها می‌توانند اساس این داستان‌ها را در زندگی روزمره خود به کار گیرند؛ به‌خصوص اگر آن‌ها را به گفتگو و طرح سؤال ترغیب کنید. داستان‌های مذهبی را طوری انتخاب کنید که به کودکان نشان دهد که خدا در تمام طول زندگی با آن‌هاست.

دوران پیش از نوجوانی
نوجوانان کم سن و سال، هنگام گذر از دوران کودکی، دچار تغییرات شگرف جسمی و روانی می‌شوند و به سمت آزادی بیشتر حرکت می‌کنند. وقتی آن‌ها وجود خدا را درک می‌کنند، او را منشأ نظم در جهان می‌بینند. به علاوه، آن‌ها می‌خواهند ارتباط خدا را نه تنها با خوبی‌ها، بلکه با بی عدالتی و رنج نیز درک کنند. پس باید به آن‌ها گفت: «خداوند برای ما مصیبت نمی‌فرستد، بلکه به ما قدرت می‌دهد بر آن غلبه کنیم. خدا میل کمک به دیگران را در وجود ما به ودیعه گذاشته است».

توضیحات شما هر چه باشد، آن‌ها منتظرند تا ببینند آیا خودتان واقعاً به آنچه می‌گویید، معتقدید یا نه. پس بگذارید بچه‌ها بدون هیچ ریاکاری شاهد احساس واقعی شما باشند و حتماً درباره تلاش‌های خودتان برای دستیابی به ایمان محکم با آن‌ها حرف بزنید.

نوجوانی
در این سال‌ها، نوجوانان به آنچه اطرافیان در طول زندگی درباره خدا گفته‌اند، فکر می‌کنند. گاهی نیز نسبت به تعالیم مذهبی تردید دارند یا اعتراض می‌کنند. در چنین حالتی، والدین باید از سخنرانی اجتناب کنند و یادشان باشد که تردید مقدمه ایمان است و پرسیدن و اعتراض کردن همواره مفید است. باید با نوجوانان طوری درباره خدا حرف زد که با مشکلاتشان مرتبط باشد. وقتی نوجوانان احساس بی ارزشی یا ناامنی می‌کنند، این پیام را به آن‌ها بدهید که هر انسانی نزد خدا ارزش بسیار دارد. به عبارت دیگر، خداوند همان قدر که یک دختر زیبا و ثروتمند را دوست دارد، یک دختر نازیبا و فقیر را هم دوست دارد. زمانی که نوجوانان با فشار مداوم هم سن و سال‌های خود به انجام کارهایی چون استفاده از مواد مخدر، ارتباط با جنس مخالف، دزدی و سایر اعمال خلاف مواجه می‌شوند، شما می‌توانید از خدا به عنوان معیاری مطلق برای سنجش اعمال انسان‌ها حرف بزنید: «خداوند بر کارهای درست و غلط ما نظارت دارد و به همان اندازه به ما پاداش یا جزا می‌دهد.»

شما می‌توانید نوجوان را آگاه کنید که باید در برابر این فشارها بایستد و بر احساسات خود غلبه کند و تصمیمات اخلاقی درست بگیرد.

نتیجه گیری:
یاد دادن خداپرستی به بچه‌ها، مثل یاد دادن دوچرخه سواری است. شما ابتدا دوچرخه را راه می‌اندازید، بعد وقتی بچه می‌خواهد پا بزند، او را روی دوچرخه نگه می‌دارید. در نهایت خود اوست که باید دوچرخه سواری کند. بهترین کار شما این است که از سنین پایین شروع کنید. اعتقادات خود را برای او بگویید، برایش مثال بیاورید و ایمانتان را در اختیار نیاز کودک به شناخت و درک خدا قرار دهید. به این ترتیب، نیروی معنوی و اخلاقی قدرتمندی به آن‌ها می‌دهید که یک عمر دوام خواهد آورد.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حوزه